رابطه میان لپتین و پریودنتیت مزمن□

سابقه و هدف: یکی از عملکردهای مهم لپتین در بدن، تنظیم پاسخﻫﺎی ایمنی و التهابی است. در تحقیقی که اخیرا بر روی ارتباط لپتین با بیماری پریودنتال انجام پذیرفته، هیچ ارتباطی گزارش نشده است. بر این اساس‏، این تحقیق با هدف تعیین رابطه لپتین و پریودنتیت مزمن متوسط و پیشرفته در مراجعه کنندگان به بخش پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی صورت پذیرفت. مواد و روشها: در مطالعه تحلیلی (Analytical) حاضر،20 نمونه بافت سالم لثه (گروه شاهد) و 20 نمونه بافت ﻟﺛﺔ مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط و پیشرفته (گروه مورد)، همچنین 5 میلی لیتر نموﻧﺔ خون از هر یک از بیماران مراجعه کننده به بخش پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، شامل 55% زن و 45% مرد با میانگین سنی 25/42 سال جمع آوری شد. نمونهﻫﺎی بافت لثه که ضمن جراحیﻫﺎی پریودنتال خارج میﺷﺪند، مورد کشت 72 ساعته بافت قرار گرفتند. در مورد نمونهﻫﺎی خون، بلافاصله اقدام به جداسازی سرم و فریز کردن بعدی آن در دمای 20- درجه سانتیﮔﺮاد شد. سپس با استفاده از روش ELISA، غلظت لپتین و IL-6 در مایع رویی کشت نمونه‌ها و غلظت لپتین در نمونه‏های سرم تعیین گردید. جهت انجام آنالیزهای آماری از آزمونﻫﺎی Paired T و wilcoxon signed Ranks test استفاده شد. یافته‌ها: در بافت سالم و بیمار لثه به لپتین برخورد نشد. میانگین غلظت IL-6 در بافت سالم و بیمار لثه به ترتیب عبارت بود از pg/ml 72/36 ± 08/81 و pg/ml 71/29 ± 35/90. با وجود آن که غلظت IL-6 در گروه مورد بیش از گروه شاهد بود اما با انجام آزمون T Paired مشخص گردید که اختلاف غلظت IL-6 بین دو گروه مورد و شاهد از نظر آماری معنیﺩار نیست که این نتایج مجدداً با استفاده از آزمون آماری wilcoxon مورد ﺗﺄیید قرار گرفتند. نتیجه‌گیری: براساس یافتهﻫﺎی به دست آمده از این تحقیق چنین نتیجهﮔﻴﺮی میﺷود که لپتین به عنوان یک پروتئین التهابی نقشی در بیماریﻫای پریودنتال ندارد. با توجه به عدم حضور لپتین در هر دو گروه از نمونهﻫای بافت سالم لثه (از لحاظ بالینی) و بافت مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط و پیشرفته، نمیﺗوان لثه را به عنوان یک منبع احتمالی جهت تولید لپتین در نظر گرفت.